Melankoli

Günümüzde pek çok insanda gözlemleyebileceğimiz, hatta pek çoklarına da sempatik gelen bu ruh hali aslında görüldüğü kadar da çekici bir durum değildir. Melankoli bir tercihten ziyade psikolojik bir durumdur. Melankoli depresyon eğilimi göstermektir, hem de sebepsiz yere. Düşünebiliyor musunuz, ortada hiçbir neden yokken, bir anda mutsuz olma, bir köşeye çekilip hüzünlenme ve kaynağı belirsiz bir isteksizlik eğilimi duyar kişi. Yaşama enerjisini yitirmiş gibidir, hüzünlenmek için bazen anılar bazen de gelecek kaygıları yeterlidir.

Ne kadar da tehlikeli bir hastalıktır melankoli. Seni hayata bağlayan her şey bir anda bomboş gelebilir. Yapmaktan zevk aldığınız şeyler eskisi kadar çekici gelmeyebilir ve o an sizi eğlendirebilecek her şeye karşı büyük bir direnç gösterirsiniz. Bir nevi tedaviyi de reddeden bu durum içinde bulunan kişiyi olduğu kadar çevresindekileri de olumsuz yönde etkiler. Her ne kadar bulaşıcı olmasa da, dolaylı yoldan havayı kurutur.

Melankoli insanı mutlu olmaktan alıkoyar. Mutsuzum ama bir sebebi yok dersiniz de sonra halt yemiş bir şair karşılık verir, mutsuz olmak için değil mutlu olmak için bir sebebe ihtiyaç duyulur. Ben bu söze kökünden karşı çıkıyor ve hiç de samimi bulmuyorum. Mutlu olmak için sebep bulamıyorsanız, yaşamıyorsunuz demektir bana göre ve işte bu yüzden sebepsiz yere mutsuzluk, hüzün, kaygı ve isteksizlik eğilimi bir deyişle melankoli insanın başına gelebilecek en kötü şeylerdendir.

Bu hayat bir şeylerin eksikliğini hissetmek, hüzünlenmek, şikâyet etmek, somurtmak ve isteksizlik duyarak bir şeylerin gayretinden kaçınmak için yeterince uzun.  Melankolinin benliğimizden bağımsız olduğunu varsayarsak (ki ben bu duruma da katılmıyorum), bu insanlara ÇOK YAŞA! demeliyim sanırım. Elbette yapacak bir şey olmalı, oldurulmalı, ama istemeli önce, tutkuyla istemeli…

Elinden gelen bir şeyler varken yapmayanlara ise siz siz olun, az yaşayın güzel yaşayın diyorum. Unuttunuz mu zaman mutsuzken eziyet vericidir. Zamanla derdi olanın vay haline!